Meer informatie over de kunstenaars:

Iris Fricke fotograaf van de serie Niet Normaal?!. 

Als jong meisje kon ik mezelf urenlang bezighouden met kijken. Kijken naar alles en iedereen om me heen en verwonderde me vaak over hoeveel er niet gezien werd door de grote mensen.

Deze kinder-blik heb ik altijd bewaard. Natuurlijk kijk ik als volwassene, een groot mens, maar de onbevangenheid en oprechte eerste indruk probeer ik te koesteren, is een motivatie. Een motivatie om dat wat ik zie vast te leggen. Met dezelfde losse, vanzelfsprekende en onderzoekende blik die ik als meisje had.

Filmpjes maken en de technische mogelijkheden maakte ik mij eigen.

Opleidingen volgden en ik ontdekte de fascinerende wereld van video. De smartphone heeft mij hierin geholpen. Dagelijks in video’s de dingen vastleggen die ik zag, verhaaltjes maken, beelden registreren; het zorgde er voor dat ik mij er ook zakelijk steeds meer in ging verdiepen.

Een natuurlijke hobby die leidde tot een eigen bedrijf.

Om aan de vraag te voldoen of ik naast video ook fotografie kon toepassen werd fotografie een nieuwe manier van kijken en merkte ik dat dit een welkome aanvulling is.

Fotografie maakt mijn kijken compleet.

Tom de Hundt

‘In the Land of the Blind...’ is een werk waarvan de voorstelling is ontstaan in de Covid-19 pandemie. Het werk toont de middeleeuwse pestmeester. Blind en ondersteund door een geleidenhond, is hij afhankelijk van andere partijen. Dit staat symbool voor de frustratie en machteloosheid van twee jaren pandemie. Het stoplicht staat op groen, wat de wereld weerspiegeld die gewoon doordraait, terwijl je zelf soms het idee hebt dat je stil staat. De lege straten en grauwe lucht uiten de disfunctie en de disconnectie van en met de wereld. Het tegelijkertijd de realiteit verliezen maar ook juist met je neus op de feiten geduwd worden.

‘In the Land of the Blind...’ is tijdens het maken veel meer geworden dan zomaar een pandemie-schilderij. Het is een weerspiegeling gebleken van de absurditeit die wij het leven noemen.’

Tom is een autodidact kunstenaar die zijn doeken gebruikt om zijn kijk op de wereld te weerspiegelen. Zijn scenes zijn geïnspireerd door de theatrale ernst van Caravaggio en de pijnlijke levenswerken van Frida Kahlo.

Stukjes geschiedenis, fragmenten uit film, ritmes muziek en de hete adem van de maatschappij maken Toms puzzel.

Nanne Heilig

Nanne is een documentair fotograaf die juist met en door de afwezigheid van mensen een persoonlijk verhaal wil vertellen. Zij is gefascineerd door licht en haar foto’s bevatten altijd een sfeer die de kijker meeneemt in het gevoel van de locatie. De boodschap die de fotograaf wil overbrengen is vaak op subtiele wijze aanwezig. Nanne studeerde in 2020 als fotograaf af met de serie Polderboys.

Voor dit persoonlijke project keerde Nanne terug naar het dorp waarin zij opgroeide en 20 jaar van haar leven woonachtig was. Nadat ze hier met haar ouders en broer naartoe verhuisde, werden zij als buitenstaanders al snel het mikpunt van pesterijen, bedreigingen en vandalisme.

Dit begon tijdens ‘kwajongensfeest’ Luilak, waarbij hun huis door een groep jongeren werd bekogeld met wc-papier en eieren. Het gezin werd, ook na binnen het dorp te zijn verhuisd, nageroepen, uitgescholden, hun eigendommen met eieren, paardenpoep, sneeuwballen en sinaasappels besmeurd en vernield. Het bewijs hiervan werd vastgelegd op de beveiligingscamera’s die noodgedwongen moesten worden aangeschaft. Verschillende plekken in en rondom de woonplaats -hang- en ontmoetingsplaatsen van de betreffende groep- bepaalde straten, maar ook de nabije supermarkt, werden als gevolg hiervan door de familie Heilig systematisch ontweken.

Nadat na jaren duidelijk was geworden dat het verketteren van de familie niet overwaaide, werd met hulp van de politie een einde gemaakt aan het getreiter. De eenzaamheid en angst waren echter al in het leven van Nanne en haar familie geslopen. In deze publicatie combineert zij foto’s van de vaste hangplek van de groep jongens; een soort bunker die hen door de gemeente werd toebedeeld, met nachtelijke beelden van verlaten en afgelegen plaatsen rondom het dorp. De smetteloze, natuurrijke omgevingen verliezen hun onschuld in samenhang met het smerige, bekladde betonnen toevluchtsoord. Een onheilspellend gevoel sijpelt door de afbeeldingen heen en wordt bevestigd door verstilde fragmenten uit de opnames van oude beveiligingscamera’s.

Nanne bezocht de plekken die voor haar verbonden zijn met deze negatieve periode van angst, pijn en afkeer. Door zichzelf te confronteren met de emoties die deze plaatsen bij haar oproepen en ze vast te leggen, wordt dit tijdperk voorgoed afgesloten. Daarnaast openbaart ze met deze serie haar verhaal. Een moedige keuze, die hopelijk getuigt van de impact die dergelijke, in andermans ogen ‘onschuldige streken’, kunnen hebben.

Max Helmantel

In het werk ‘Daglicht’ gaat Max in op het wat fanatiek sporten voor hem betekent. De mind-set die nodig is om resultaat te behalen is streng en vereist veel discipline. Jezelf daarin vastbijten brengt houvast, maar blindstaren ligt daarbij op de loer. In deze fotoserie, gemaakt met Michael Schmidt, wordt een confronterende blik geworpen op het lichaam dat niet af is. Het doel van deze kwetsbare expositie is zelfacceptatie en vrede vinden met je lijf. Max is 23 jaar oud, komt uit Haarlem en woont nu met zijn ouders in Vogelenzang. Hij heeft een passie voor kunst, muziek, sporten, film en andere cultuur. Na een filmopleiding af te hebben gerond studeert hij dit jaar af als Mediavormgever aan het Mediacollege in Amsterdam.

Max over zijn werk:’ Ik had als kind veel gedoe met mijn lichaam: intoleranties en beperkingen met voedsel. Ik kreeg meerdere keren als allergische reactie op alledaagse producten een longontsteking en/of werd op een andere manier ziek. Toen ik opgroeide heb ik met alternatieve therapieën het meeste van deze drempels overwonnen en mocht ik opeens veel eten wat ik eerder nooit aan kon raken. Tijdens mijn puberteit was het lastig om de balans te vinden en was ik sommige perioden te dik en onzeker. In 2019 ging de knop om, ik was niet tevreden met mijn lichaam. Ik ging frequent sporten en focuste op mijn dieet. Soms sloeg dat te veel door en dat had invloed op mijn dagelijks leven, bijvoorbeeld je dag indelen op hoe je genoeg calorieën zou verbranden om het dieet te blijven volhouden. Daarbij komt de narrow-minded fitness community waarbij onrealistische esthetische waarden worden geïdealiseerd. Denk daarbij aan het gebruik van trenbolone en andere kunstmatige hulpmiddelen. Ik was me daar vrij snel van bewust. Ik begon een zoektocht om mezelf en mijn verhouding tot deze wereld weer terug te vinden. Inmiddels sport ik 4 jaar vrij consequent. De mind-set die ik daarvoor heb ontwikkeld is streng en kritisch. Het is een mind-set waarbij mijn lichaam nooit ‘af’ is. Het helpt om resultaat te behalen maar is dat wel realistisch? Wat als ik niet voldoe aan de toxic fitness cultuur, terwijl het met ook veel voldoening brengt? Doe ik dit voor mezelf? Met deze fotoreeks ben ik op zoektocht gegaan naar het laten zien van mijn lichaam, de confrontatie op zoeken om vanuit acceptatie verder mijn motivatie te vormen om te blijven sporten.

Veel mensen vroegen of ik foto’s zou delen op Instagram, maar het voelt niet goed om zo’n persoonlijk project te delen. Ik denk dat een expositie met deze boodschap mij enorm helpt meer in contact met mezelf te komen en anderen helpt om op zoek te gaan naar hun eigen band met hun lichaam.